5/2/16
Λείπουν οι άνθρωποι που δεν τα παρατάνε στις μέρες μας. Κι αυτή είναι η τιμωρία κάποιων άλλων ανθρώπων. Κι έπειτα τα παρατάνε κι οι άλλοι άνθρωποι. Κι αυτό είναι η παρεξήγηση που δεν τους αφήνει να βρεθούν ποτέ. Που εμποδίζει τις ζωές τους να συναντηθούν. Κι αυτό όμως είναι το μάθημα… Γιατί οι επισκέψεις δεν σταματάνε…
Έρχονται πάντα και φεύγουν δρομολόγια προς συνεχώς άγνωστες κατευθύνσεις. Χάνονται τ’ αμάξια μέσα στο πλήθος και σκοτώνονται αγάπες και συνήθειες. Μα για συνήθειες μιλάμε άλλωστε. Κι ας φεύγουν οι προηγούμενες επισκέψεις, πάντα θα χτυπάει η πόρτα. Μερικές φορές τον κρότο εμείς τον δημιουργούμε, άλλες πάλι έρχεται μόνος του και άλλες φορές για μικρά διαστήματα δεν υπάρχει καν θόρυβος. Εκείνος μόνο ο ήχος της σιωπής που είναι ικανός να καταστρέψει την ακοή.
Και τότε είναι αρκετή μόνο μια ανάσα. Μια παύση μικρή κι ένα μέτρημα. Πάλι απ’ την αρχή. Γιατί ποιος είπε ότι αφού μηδενίσει το κοντέρ δεν ξεκινάει ποτέ ξανά; Αρχίζει και μετράει πάλι κι είναι αναπόφευκτο. Είτε είναι στη θέληση σου είτε όχι. Κι έρχονται πάλι όλα εκείνα τα ερωτήματα της ζωής σου που νόμιζες πως είχες λύσει γιατί έτσι συνεχίζεις να ζεις. Έτσι συνεχίζεις. Μόνο όταν έχεις να δώσεις απαντήσεις στη ζωή σου, συνεχίζεις το δρομολόγιο που είναι προορισμένο για σένα.
Τότε χρωστάς μόνο ένα ευχαριστώ και μια αγκαλιά. Ας είναι όλοι καλά μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, χαμένοι… Ας έχουν όλοι αυτό που θέλησαν και ας μην προσπαθούν για κάτι που δεν μπορούν να έχουν. Είναι άδικο και για τους ίδιους να προσπαθούν κάτι χωρίς αξία… Ας είναι όλοι καλά εκεί που βρίσκονται κι ας μην βαρυγκωμούν πια, αφού αυτό ήθελαν πραγματικά να έχουν (!)
Γιατί τα δρομολόγια και τα εισιτήρια δεν βρίσκονται στ’ αλήθεια στα αεροδρόμια και στα ταξίδια, βρίσκονται στις καρδιές μας. Και οι επιστροφές ακόμα υπάρχουν στις καρδιές μας, ακόμα κι όταν αυτές δεν έχουν γίνει ποτέ. Ακόμα κι όταν δεν πρόκειται να γίνουν γιατί δεν μας αξίζουν. Και τότε μόνο χρωστάμε ένα ευχαριστώ και ο σεβασμός που δείχνουμε πηγάζει απ’ τη συγχώρεση και την κατανόηση μας. Αυτό όμως. Και το βήμα στη ζωή έγινε. Το βήμα απ’ το σκοτάδι στο φως έχει ήδη επιτευχθεί.
Γι’ αυτό, βρε παιδί μου, μη το καταστρέφεις πολύ στο μυαλό σου. Μη το ψάχνεις όσο δε σε ψάχνει. Να εύχεσαι και να ελπίζεις να είναι όλοι καλά μ’ αυτά που έχουν, μ’ αυτά που επέλεξαν να έχουν. Ας είναι όλοι καλά χωρίς αυτά που επέλεξαν να χάσουν…