"..."

  Σε μία μονάχα αλλαγή προσκυνάει η ανθρωπότητα. Σ’ αυτή την αλλαγή που περιμένουμε ο καθένας από κάποιον άλλο, κάποιον διπλανό. Περιμένουν οι άνθρωποι μπροστά σε εικόνες πυρακτωμένων πόλεων. Πυρακτωμένων ψυχών. Περιμένουν και σχεδόν πάντα μουδιασμένοι αγωνιούν.

  Είναι τέτοιες οι εποχές τώρα, λένε. Άλλαξαν οι καιροί λένε και οι άνθρωποι έγιναν βίαιοι. Σε ποια εποχή όμως καλούμαστε να ζήσουμε τελικά; Ποιον κόσμο πρέπει να σώσουμε και ποιον να δώσουμε σε άλλες γενιές; Γέμισε ο κόσμος αναλυτές και παντογνώστες που η άποψη τους μετράει όσο τίποτα άλλο. Όμως ο πόλεμος συνεχίζεται. Συνεχίζεται και απομακρύνει τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους μεταξύ τους, τους ανθρώπους από τη ζωή!

  Σε μία μονάχα αλλαγή που θα βάλει σε τάξη την εξαθλίωση προσκυνά η ανθρωπότητα!  Κι όσο εκείνη προσκυνά τα χαμόγελα ξεθωριάζουν! Μα πού πήγε τέλος πάντων η δύναμή μας; Πού πήγαν όλα εκείνα τα «όπλα» που οι Ποιητές έλεγαν πάντα ότι έχουμε; Γιατί χάθηκαν στις φλόγες του πολέμου; Ποιος είναι ο υπεύθυνος; Σίγουρα ο καθένας από ‘μας έχει μερίδιο ευθύνης…

  Επιτέλους ας πιστέψουμε στα μεγάλα φτερά που φυτρώνουν στις πλάτες μας κάθε τόσο και με λύσσα προσπαθούμε να τα κρύψουμε! Ας πιστέψουμε ότι δε φοβόμαστε όσο φοβόμαστε και ότι η αλλαγή και η ελπίδα δεν έρχεται μόνο με τον λόγο. Έρχεται μόνο με την πράξη! Με μία πράξη μεγαλειώδη και ισχυρή! Σαν αυτές που ήμασταν πάντα διατεθειμένοι να πραγματοποιήσουμε!  Όπως η ανθρωπότητα περιμένει, έτσι κι ο εαυτός μας περιμένει να αναγνωριστεί η δύναμή του…

  Χρειαζόμαστε μια παύση. Μία γαλήνια παύση. Ένα μικρό διάλλειμα από τη ζωή για λίγη σκέψη. Μετά απ’ αυτά πολύ γρήγορα θα έρθει η αλλαγή που περιμένουμε. Μία παύση από την καταστροφή. Μια παύση από την κατακρεούργηση της ζωής. Κι έπειτα, πάμε πάλι! Ξανά από την αρχή όμως… Μη δω κανέναν να κλέβει!