Ο ΗΛΙΟΣ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΝΕΦΟ
Τριγύρω όπου και να κοιτάξεις πια, όπου και να στρέψεις τη μορφή σου θα αντικρίσεις ανθρώπους και παρουσίες βουτηγμένες μέχρι το μεδούλι στον εγωισμό! Χωρίς να βγάλω τον εαυτό μου απ’ έξω, αγγίζει τα όρια της θλίψης αυτή η πάθηση που μεστώνει στους ανθρώπους και κυρίως στα νέα παιδιά… Παντού πια υπάρχουν εκείνοι που μία φορά απέτυχαν και δεν προσπάθησαν ξανά… Γι’ αυτόν τον εγωισμό μιλάμε… Γι’ αυτόν που σε κρατάει μακριά από της αληθινές και αυθεντικές πράξεις σου, και μακριά από τα αυθεντικά πιστεύω σου, και μακριά πολύ (και ακόμα χειρότερα) από τα ίδια σου τα όνειρα…
Είναι βέβαιο και απολύτως σίγουρο πως κάθε φορά που θα προσπαθήσει κανείς να πετύχει θα συναντήσει μπροστά του τον «Νόμο του Μέρφι»… Εκείνον, μωρέ… Αυτό που βιάζεσαι και πάντα κάτι τυχαίνει και αργείς;! Αυτό που αλλάζεις λωρίδα στην Εθνική και οι υπόλοιπες ξαφνικά κινούνται πιο γρήγορα;! Αυτό, που ψάχνεις κάτι και θα το βρεις μόνο στο τελευταίο μέρος που θα ψάξεις ή ακόμα χειρότερα θα το βρεις μετά από καιρό όταν πια δεν θα το χρειάζεσαι! Αυτό το συναντούν οι άνθρωποι και στην καριέρα και στα πιο μεγάλα όνειρα. Ποιος είπε όμως πως πρέπει να πάψουμε να προσπαθούμε; Ποιος είπε πώς η επιτυχία έρχεται μια κι έξω;
Ένας επιτυχημένος άνθρωπος οφείλει να δεχτεί και να περιμένει από πριν την ίδια του την αποτυχία… Βαρέθηκα να συναντώ ανθρώπους που προσπάθησαν μία φορά και εγκατέλειψαν το ιδανικό τους όραμα… Μα ας μην γελιόμαστε, όλοι μεγαλώσαμε με ένα όραμα, με ένα ιδανικό… Άλλοι πάλι μεγάλωσαν με πολλά…. Βαρέθηκα να βρίσκω ανθρώπους που δεν προσπάθησαν καν για να καταφέρουν κάτι διότι δεν πίστεψαν στα φτερά που κουβαλούν… Ο φόβος, η αποτυχία και ο πόνος είναι σακιά που κουβαλάμε εμείς οι ίδιοι για χρόνια… Αν επιτέλους θελήσουμε να αφήσουμε τα σακιά αυτά στους δρόμους και αρχίσουμε να τρέχουμε προς τα όνειρα; Αν επιτέλους δούμε την προσπάθεια σαν τον πραγματικό χρόνο και όχι σαν χάσιμο χρόνου;
«Δεν είναι άσχημο να πεθαίνεις που και που, αρκεί να ξαναγεννιέσαι» είπε κάποτε ο αμερικάνος συγγραφέας και αρθρογράφος Όρσον Σκοτ Καρντ. Κάτι έμαθε και το είπε… Κάτι έπαθε και το είπε… Άκου λοιπόν τους άλλους που πόνεσαν για να πουν αυτό που πιστεύουν… Αυτών η γνώμη έχει την βαρύτητα… Αυτούς να ακούς που παραδέχονται τον έρωτα τους και τον βλέπουν σαν δικαίωμα και αρχή… Αυτούς να ακούς που για να ανέβουν πόνεσαν και ξανά… Παραπάτησαν και ξανά… Έπεσαν και σηκώθηκαν… Σηκώθηκαν όμως διότι είχαν πίστη στα φτερά που κουβαλούσαν… Πίστευαν πως πετούν και δεν έμειναν σε μία ονειρική αποθέωση του εαυτού τους… Ούτε ξέμειναν σε μία έμπνευση που δεν έγινε ποτέ λόγια…