Ο ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ
Σήμερα, Παρασκευή 23 Αυγούστου είναι η επίσημη ημέρα που επιστρέφω να συνεχίσω την περιγραφή των γεγονότων που διαταράσσουν καθημερινά την ζωή μου. Όσοι πιστοί, λοιπόν, προσέλθετε…
Όλο το φετινό καλοκαίρι αφιερώθηκα σε κάτι που καλείται «εθελοντισμός» και προσπάθησα να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό γιατί βρισκόμουν στον κατεξοχήν χώρο μου, το θέατρο. Συμμετείχα κι εγώ σαν εθελοντής στο φετινό 42ο Φεστιβάλ Ολύμπου. Δίνοντας όλη την προσοχή μου και την ενέργεια άρχισα να πιστεύω πως τα καταφέρνω πολύ καλά. Και εγώ και κάποιοι άλλοι φίλοι – εθελοντές. Τις προηγούμενες ημέρες ένιωσα θλίψη διαβάζοντας επώνυμο άρθρο σε γνωστό διαδικτυακό τόπο το οποίο έκανε λόγο για ανίκανους ως προς την φύλαξη του χώρου εθελοντές. Ειλικρινά συγχωρέστε με αλλά αυτούς τους περιγραφόμενους εθελοντές δεν τους γνώρισα ποτέ.
Και για να μην μπερδευόμαστε, «εθελοντισμός» είναι εκείνο το μικρό κουτάκι που ανοίγεις για να το χρησιμοποιήσεις χωρίς να το ξαναγεμίσεις αν δεν έχεις να βάλεις κάτι. Μιλάμε δηλαδή για την – καθαρά – ηθελημένη προσφορά του ατόμου προς την επίτευξη κάποιου στόχου – χωρίς – αντάλλαγμα. Και πάλι δεν καταλαβαίνω με το φτωχό μυαλό μου γιατί μερικοί αδυνατούν να καταλάβουν αυτές τις ταπεινές λέξεις που χρησιμοποιώ.
Τώρα που ξεκαθάρισα κάποια πράγματα μπορώ να συνεχίσω. Το άρθρο αυτό που διάβασα έλεγε, ξεκάθαρα νομίζω, πως απουσίαζε η ησυχία και η συμμετοχή όλου του κοινού στην παράσταση. Δεν έχει σημασία ποια. Βεβαίως, σε αυτήν την περίπτωση η ομάδα των εθελοντών παρουσίασε μειωμένη αντίληψη στο περιβάλλον κατά το οποίο κλήθηκαν οι ηθοποιοί να ερμηνεύσουν.
Η θεατρική παιδεία, ή σκέτο – η παιδεία – δεν αφορά μόνο τους εθελοντές και τους συντελεστές μιας παράστασης. Προφανώς και κάποιος για να θεωρηθεί συντελεστής ή εθελοντής ή απλώς βοηθός ξέρεις τους άγραφους «θεατρικούς κανόνες» και ξέρεις πώς να συμπεριφερθεί σε έναν αρχαιολογικό χώρο. Οι συνεχείς παρατηρήσεις που γίνονται από τους εθελοντές (γιατί, ναι, εκείνοι είναι που βρίσκονται στα διαζώματα του θεάτρου) δεν πιάνουν τόπο. Όταν ένας θεατής έχει δεχτεί τρεις και πλέον παρατηρήσεις και συνεχίζει να καπνίζει, να τρώει, να πίνει, να μιλάει δυνατά και να αφήνει το παιδί του να κάνει φασαρία, ο μόνος που δεν φταίει είναι ο εθελοντής.
Και βέβαια μετά από τόση ορθοστασία, ειδικά στις θεατρικές παραστάσεις, εμείς οι εθελοντές θέλουμε ως «επιβράβευση» μία αναμνηστική φωτογραφία με διάφορους καλλιτέχνες. Και όχι δεν είναι θέμα life & style αλλά θέμα φιλοτεχνίας. Οφείλω, λοιπόν, να ευχαριστήσω προσωπικά τον Κώστα Μυστακίδη αλλά και τον Γρηγόρη Παπαχρήστο που μου έδωσαν την ευκαιρία να συμμετέχω σε μία τόσο σπουδαία κίνηση…