ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ 'ΑΛΛΟΙ"
Κι αν εκείνος, ο τυχαίος δεν είναι αυτό που βλέπουμε; Κι αν ακόμα τίποτα δεν είναι όπως αυτό που φαίνεται; Κι αν είναι αυτό που κρύβει; Ακόμη και τότε, ποτέ δε θα γνωρίσουμε ποιος μπορεί να είναι ποιος… Όλοι μας φέρουμε κάτι άλλο από εκείνο που είμαστε ή νομίζουμε ότι είμαστε. Φέρουμε εκτός από εμάς και τους «άλλους»…
Στους δρόμους «γεννήθηκαν» άνθρωποι, ιδεολογίες, ονόματα, φιλοσοφικές σκέψεις και έννοιες, στάσεις ζωής… Στους δρόμους γεννήθηκαν προσωπεία και μάσκες με εύκολη εφαρμογή σε πρόσωπα και κορμιά και μορφές και… Όπως φοριέται το χαμόγελο, έτσι φοριέται και η θλίψη, και η αμηχανία και η ντροπή… Έτσι φοριέται και ένας δεύτερος άνθρωπος επάνω στον ίδιο τον εαυτό μας. Έτσι γίνεται να υπάρχει ένας «άλλος» χωρίς ταυτότητα, χωρίς όνομα, χωρίς υπόσταση. Εκείνος που χρησιμοποιεί το κορμί μας, γεννάει αντιδράσεις και συμπεριφορές μακριά από τις αληθινές. Όμως, δεν γνωρίζουμε κι ούτε πρόκειται ίσως να μάθουμε εάν μοιάζουμε σε εκείνον τον άλλον που βρέθηκε κάποια στιγμή επάνω μας…
Δεν πρόκειται θεωρώ επίσης για κάτι το ψεύτικο αυτό που συμβαίνει… Μάλλον πρόκειται κάτι σαν συμβιβασμό… Ανάλογα με το που και με το ποιους βρισκόμαστε «φοράμε» το ανάλογο προσωπείο… Ντρεπόμαστε, χαιρόμαστε, λυπόμαστε, φοβόμαστε, νιώθουμε οίκτο μα ποτέ δεν νιώθουμε άνετα… Γιατί ποτέ δεν μας αφήνουν εκείνες οι μάσκες να νιώσουμε εμείς… Να νιώσουμε αρεστοί… Τι κι αν όταν είμαστε μόνοι νιώθουμε ωραίοι και άνετοι και όμορφοι και αρεστοί και, και, και … ! Είμαστε πραγματικά ο εαυτός μας όταν είμαστε μακριά από την ασφάλεια του «εμείς» ή προτιμούμε να κρυφτούμε στους «άλλους» που το «εγώ» μας δημιούργησε; Μάλλον το δεύτερο.
Δεν νοείται όμως ανθρώπινη ύπαρξη χωρίς την προσωπική της ελευθερία. Πώς να νιώσεις όμως ελεύθερος όταν δεν αφήνεις τον εαυτό σου να λειτουργήσει αδέσμευτα; Και μοιάζουμε περισσότερο με εκείνο το ιδεατό που θέλουν άλλοι να μοιάζουμε; Μήπως είναι καλύτερα να προσπαθούμε να φτάσουμε το ιδανικό παρά να το «φορέσουμε»; Μήπως, τελικά, δεν πρέπει να μοιάσουμε σε κάτι ή σε κάποιον και να παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχει στον κόσμο τίποτα το ίδιο και δεν πρόκειται να βρούμε κάποιον ίδιο με εμάς; Να σταματήσουμε να γεννάμε κάτι που να «φοριέται» και να γεννάμε το ίδιο το μέσα μας.
Ποιος μοιάζει λοιπόν με εμάς; Οι «άλλοι» μοιάζουν με το «εμείς»; Το «εμείς» μοιάζει με τους «άλλους»; Ή μήπως τελικά η διαφορετικότητα στον κόσμο είναι τόση που ούτε αυτό που δημιουργούμε δεν μοιάζει με εμάς;