ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ. ΕΙΝΑΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΜΑΡΚΑΣ.

  Μήπως λίγο μπερδευτήκαμε; Μήπως το χάσαμε λίγο στην μετάφραση; Ακόμα κι όταν ακούμε Κρητικούς ή Κύπριους τους καταλαβαίνουμε… Μεταξύ μας τι γίνεται; Γιατί μιλάμε και δεν έχουμε επικοινωνία; Πράγματι, λοιπόν το χάσαμε λίγο… Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

  Μπαίνει ο Αδάμ και η Εύα στον Παράδεισο και βλέπουν μια μηλιά. Κι ένα φίδι δίπλα στην μηλιά… Αργότερα αυτό το φίδι θα τους μάθαινε τι σημαίνει πόνος, θάνατος, ψέμα… Περνούσαν λοιπόν οι μέρες (βαρετά φαντάζομαι)… Γιατί τι μπορείς να κάνεις στον Παράδεισο χωρίς τηλεόραση, DVD, ρούχα, παπούτσια; Μόνο δέντρα και ζουζούνια είχε… Βαρετά, βαρετά το φάγανε το μήλο ! Εάν είχαν συνεννοηθεί καλύτερα δε θα τα έριχναν ο ένας στον άλλον και δεν θα τους έδιωχνε ο Θεός από τον ευλογημένο αυτόν τόπο… Ξέρετε, μετά έφυγαν έζησαν πέντε αιώνες ο καθένας και γέννησαν πολλά παιδιά… Εμάς…

  Μήπως ήταν πολύ ισχυρό το γονίδιο και δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε και μεταξύ μας; Ή μήπως έτσι όπως «χαλάσαμε» την γλώσσα μας δεν μπορούμε να εκφραστούμε όπως πρέπει ή όπως θέλουμε; Κάτι από αυτά τα δύο πρέπει να φταίει, δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την μανία που πιάνει μερικούς ανθρώπους να καρφιτσώνουν ταμπέλες ακόμη και στους ίδιους… Το ότι αγαπάς το γράψιμο δεν σε κάνει και λογοτέχνη απαραίτητα… Το ότι σου αρέσει να διαβάζεις δε σε κάνει και παντογνώστη… Αντί όμως να το καταλάβουμε αυτό, έχουμε γεμίσει με διάνοιες στις φυσικές έννοιες και λογοτέχνες με το λάπτοπ στο χέρι…

  Αντί να δούμε τα πράγματα όπως είναι πραγματικά γεμίσαμε μορφωμένους και ανθρώπους των γραμμάτων επειδή κάπου, κάποτε είχανε ένα μέσον να πάρουν ένα πτυχίο ηλεκτρολόγων – μηχανικών… Όχι ότι έχω κάτι με τους ηλεκτρολόγους.. Ίσα, ίσα είναι πολύ χρήσιμοι, ειδικά σε μερικούς από εμάς που δεν γνωρίζουμε πως είναι να αλλάζεις μια λάμπα… Γεμίσαμε καλλιτέχνες με ηλεκτρονικές φωνές και ξύλινη γλώσσα… Γεμίσαμε κουλτουριάρηδες που κάποια στιγμή στην ζωή τους είδαν έναν ζωγραφικό πίνακα από κοντά ή ακόμα και τον Πύργο του Άιφελ… Γεμίσαμε από νεόπλουτους, που απαραίτητα πρέπει να έχουμε για να πάει ο κόσμος μπροστά, οι οποίοι όσο αγοράζουν καινούρια κινητά, ρούχα και αυτοκίνητα καίνε και από ένα εγκεφαλικό κύτταρο…

  Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί δε ξέρουμε εμείς οι ίδιοι να ξεχωρίζουμε το γνήσιο από το «βαφτισμένο»… Γιατί πρέπει να ονομάσουμε έναν άνθρωπο με «ονοματεπώνυμο», τον γνωστό «επώνυμο» λογοτέχνη ή καλλιτέχνη ή «κουλτούρα»… Και το περισσότερο τραγικό ξέρετε ποιο είναι; Εκείνοι που αξίζουν τον τίτλο του καλλιτέχνη ή του διανοούμενοι είναι εκείνοι που αυτοαποκαλούνται «απλοί άνθρωποι» …