ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ !
Γι’ αυτό και χαρακτηρίσαμε τον λαό μας σοφό γιατί κάποια στιγμή ανέφερε το ανυπέρβλητο «Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει»… Προφανώς και έχουμε αισθανθεί άσχημα πολλές φορές στην ζωή μας γνωρίζοντας ότι μας απέρριψαν ή ακούγοντας πράγματα από δεύτερους ανθρώπους… Η γλώσσα λοιπόν δεν έχει κόκαλα αλλά η ίδια μπορεί να διαλύσει και να λιώσει χιλιάδες άλλα. Και η ψυχή έχει πολλά περισσότερα κόκαλα που σπάνε ευκολότερα απ’ αυτά τους σώματος…
Ο εγκέφαλος μας έχει άμεση σχέση με τον λόγο. Σαφώς και ότι εκφράζουμε με τον λόγο το έχουμε σκεφτεί πολύ καλά πριν το πούμε. Ναι, έτσι πίστευα κι εγώ. Πολλοί άνθρωποι δε σκέφτηκαν ποτέ αν αυτό που θέλησαν να πουν θα μπορούσε να πληγώσει τον γνωστό, τον συμμαθητή, τον συνάδελφο, τον φίλο... Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είπαν και είπαν, χωρίς να σκεφτούν… Οι περισσότεροι απ’ αυτούς χρησιμοποίησαν πολύ λάθος τον εγκέφαλο τους και κατ’ επέκταση τον λόγο τους. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που ζουν στην πόλη που ζεις, είναι οι άνθρωποι που τους λες καλημέρα, είναι οι άνθρωποι που τους αντικρίζεις πολύ συχνά…
Πόσες φορές έχεις νιώσει βαθύτατα πληγωμένος αφού πρώτα κάποιος / κάποιοι είπαν λόγια που δεν είχες φανταστεί ότι θα ακούσεις; Που έκαναν πράγματα που δε πίστευες ότι θα δεις; Που συμπεριφέρθηκαν με τρόπο που δεν αξίζει στον χειρότερο άνθρωπο που μπορεί να υπάρξει; Δε θες απάντηση φαντάζομαι… Τουλάχιστον μία φορά, ναι. Πολλοί άνθρωποι με τους οποίους ζούμε κοντά ασκούν ψυχολογική βία τόσο απλά σα να φτιάχνουν ένα τοστ. Σα να σκοτώνουν μία μύγα. Οι ψυχές μας όμως δεν είναι έτσι… Δεν είναι άδειες… Ούτε μαύρες…
Κανείς δεν έχει κακιά ψυχή από μόνος του... Κανείς δεν έχει μαύρη ψυχή από μόνος του... Κανείς δεν κλείστηκε στον εαυτό του επειδή βαρέθηκε να ζει… Πάντα υπάρχει κάποιο ερέθισμα… Πάντα και παντού υπάρχει λόγος… Και πολύ σοβαρός φίλοι μου… Αν υπήρξε κάποιος που μειώθηκε και εξευτελίστηκε στους άλλους και κυρίως στον εαυτό του είναι εκείνος που δε θα ανοιχτεί σε κανέναν άνθρωπο… Είναι εκείνος που δε θα αγαπήσει ξανά… Είναι εκείνος που θα κρύψει πολύ μίσος μέσα του… Και εκείνος που θα καίγεται σιγά – σιγά…
Ας επιλέξουμε μία φορά λοιπόν σαν άνθρωποι να μιλάμε σαν άνθρωποι. Όπως έχει ο καθένας ξεχωριστά συναισθήματα που αναγνωρίζει, έτσι και οι υπόλοιποι άνθρωποι. Έχουν συναισθήματα που δεν τα βλέπουμε, δεν τα νιώθουμε, δεν τα ξέρουμε, δε μπορούμε να κατανοήσουμε. Μέσα σ’ αυτά είναι και ο πόνος της απόρριψης και η αηδία του εξευτελισμού.
Έτσι λοιπόν αυτό σε όλους εσάς που δεν καταφέρατε πολλά στην ζωή σας πέρα από την βιαιότητα του λόγου που χρησιμοποιήσατε. Αφιερωμένο λοιπόν σε μερικά δίποδα θηλαστικά… Αφιερωμένο λοιπόν σε ‘σας…
Αφιερωμένο εξαιρετικά !