ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΠΑΜΕ ΠΟΤΕ !
Αν και η εβδομάδα που πέρασε μου δίδαξε πάρα πολλά πράγματα, σήμερα θα μιλήσουμε για κάτι κοινό σε όλους. Όλοι ξέρουμε ότι αν ψάχνεις κάτι πάρα πολύ και το θέλεις επίσης πάρα πολύ, εκείνο θα είναι στα άπλυτα. Για όσους δεν κατάλαβαν εκείνο είναι το «γλυκό και τρυφερό» απωθημένο…
Ας μιλήσουμε λοιπόν γι’ αυτό… Όλοι μας περάσαμε μία φάση στην ζωή μας που θέλαμε κάτι να γίνει δικό μας (Σε όλους τους τομείς…). Όλοι λοιπόν εξευτελίσαμε τον εαυτό μας στην προσπάθεια να το πάρουμε. Όλοι μας ρίξαμε τον εγωισμό μας εκατόν είκοσι πατώματα κάτω. Όλοι μας κλαίγαμε ώρες και ώρες… Τελικά φορούσαμε την χαμογελαστή μάσκα μας και αντιμετωπίζαμε την στυγνή πραγματικότητα. Ναι ! Αυτό το «κάτι» δεν έγινε ποτέ δικό μας… Ακόμα κι αν έγινε, ήταν ελάχιστο… Κι άμα υπήρξε και αυτό το ελάχιστο δεν ήταν σε καμία περίπτωση όπως το είχαμε φανταστεί κάποτε…
Κι άμα ψάξεις στα άπλυτα (που λέγαμε πριν) για να το βρεις αυτό το κάτι θα είναι πια αργά… Θα περιμένεις να πλυθεί, να σιδερωθεί, να, να, να… Ε μετά και να το θες (που θα το θες, και μάλιστα πολύ) δε θα κάνει με όλο το υπόλοιπο στυλ που έφτιαξες… Και για να φτιάξεις άλλο στυλ θέλει μεγάλη προσπάθεια… Πολύ μεγάλη… Έτσι λοιπόν είναι αυτό το «κάτι»… Φτιάχτηκε για να το κυνηγάμε… Φτιάχτηκε για να μας τυραννάει… Αυτό και τίποτα άλλο… Και όσο εμείς το κυνηγάμε άλλο τόσο θα φεύγει αυτό… Και τελικά εμείς μένουμε με την ανάμνηση του…
Κι όσο πιο πολύ πονάει το να κυνηγάς κάτι, πόσο μάλλον αυτό το κάτι, άλλο τόσο πονάει να φεύγει και να μένεις εσύ πίσω απλά να το σκέφτεσαι… Είναι αυτό που ήθελες πάντα και ποτέ δεν κατάφερες να το έχεις… Είναι αυτό που το σκεφτόσουν κάθε μέρα, πολλές ώρες μέσα στην μέρα και άφηνες τα πάντα πίσω… Είναι αυτό που σε άλλαξε ριζικά… Είναι αυτό που ποτέ δε θα μάθεις γιατί το θεωρείς απωθημένο… Ναι, λοιπόν, αυτό που μας τυραννάει λέγεται απωθημένο και δεν είναι «κάτι»… Έχει να κάνει με ανθρώπους… Με ανθρώπους που είδαμε να φεύγουν…
Γιατί απωθημένα λοιπόν; Το πρόβλημα γυρνάει σε εμάς… Τα απωθημένα υπάρχουν γιατί εμείς ποτέ δεν ανοίξαμε το στόμα μας να πούμε αυτό που θέλαμε κι αυτό που έπρεπε να πούμε… Αλλά ακόμα κι αν το λέγαμε, ακόμα και τότε αν το βγάζαμε από μέσα μας, θα καταλάβαινε κανείς; Κι αν δεν υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι που έγιναν τα απωθημένα μας θα είχε νόημα το όποιο συναίσθημα; Θα ήταν τόσο έντονο; Και απαντάω… Όχι…