ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...

  Κι αν ένα «αντίο» δεν μοιάζει όπως αυτό της κυριακάτικης ταινίας; Κι αν ένας αποχωρισμός δεν είναι ίδιος με εκείνος του πρωταγωνιστή; Τότε; Τι κάνουμε τότε; Πράγματι, όσο κι αν με θλίβει, η ζωή δεν μοιάζει καθόλου με ταινία…

  Μπορεί καθημερινά να ζούμε «κινηματογραφικές στιγμές» αλλά στην ταινία υπάρχει πάντα λύτρωση, υπάρχει πάντα το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»… Στην ζωή; Υπάρχει αυτό πάντα στην πραγματικότητα; Κι εκεί που περιμένεις να είναι ένας αποχαιρετισμός όπως στο σινεμά με μία ομπρέλα στο χέρι και να βρέχει καταρρακτωδώς, και πως θα υπάρχει κόσμος που θα τρέχει αλαφιασμένος να προλάβει το λεωφορείο, το τρένο, το ταξί, και πως μάνες κλαίνε που αφήνουν τα παιδιά τους, και πως φίλοι αγκαλιάζονται σχεδόν δραματικά που χάνονται... Κι όμως δεν είναι έτσι… Κοιτάς τον ήλιο κι εκείνος περήφανος λάμπει ακόμα, κοιτάς την θάλασσα κι εκείνη πανέμορφη κυματίζει… Κοιτάς τους γύρω σου… Κι εκείνοι πανέμορφα ζουν…

  Λεωφορεία, αεροπλάνα, πλοία, τρένα, αυτοκίνητα, αστικά, ταξί… Κρυμμένα αντίο στις ρόδες, στις θέσεις, στα τιμόνια τους… Κρυμμένες κουβέντες που μπορεί να μην ειπώθηκαν ποτέ την τελευταία στιγμή… Κρυμμένη άνθρωποι που αγκαλιάζουν την κουπαστή… Όσο κι αν κάποιος κάνει να γυρίσει… Μέρες… Χρόνια… Μία ολόκληρη ζωή… Πρέπει πάντα να έχει την δύναμη να προχωρά, γυρνώντας πάντα εκεί απ’ όπου ξεκίνησε… Να έχει την δύναμη να γυρίζει πίσω, έστω νοητά… Έστω με ένα βλέμμα… Εισιτήρια, αποσκευές, χέρια που τρέμουν, τσιγάρα που σβήνουν… Κρύβουν κι εκείνα επιθυμίες, όνειρα για κάτι που μπορεί να αρχίσει, για κάτι που μπορεί να σβήσει τα πάντα…

  Ταξίδια… Μακρινά… Κοντινά… Ποτέ δεν είχε σημασία… Ταξίδια που έγιναν για έναν σκοπό… Ταξίδια που έμειναν στην μέση… Ταξίδια που δεν μπόρεσαν να γίνουν ποτέ… Είναι εκείνα που άφησαν πίσω μια ολόκληρη ζωή… Εκείνα που δεν άφησαν ελεύθερους ανθρώπους να ζήσουν… Είναι εκείνα που δημιούργησαν μόνες ψυχές… Εκείνα που μπορεί να έφτιαξαν μία ζωή… Εκείνα που έμειναν για χρόνια στην φωτιά… Εκείνα που τέθηκαν εκτός ελέγχου… Είναι αυτά… Αυτά που σου έμαθαν να πετάς… Αυτά που σου δίδαξαν τον ουρανό και σε προσγείωσαν στην γη…

  Αυτές τις διαδρομές όλοι τις αξίζουν… Αυτά τα αγχωμένα βλέμματα στους σταθμούς όλοι πρέπει να τα ζήσουν… Αυτές οι πληγωμένες αγκαλιές έδωσαν νόημα στους φίλους, στους ανθρώπους… Αυτοί οι αποχαιρετισμοί δίδαξαν σ’ εκείνους που επιμένουν να ονειρεύονται, τι σημαίνει δύναμη… Δίδαξαν τι πάει να πει αγάπη…