4/12/15

  Μερικές κοφτές ανάσες, μια στιγμή, μία έναστρη βραδιά και χαμόγελα. Μερικές φορές ίσως χρειάζεται και κάτι παραπάνω. Άλλες πάλι φτάνουν πολλά λιγότερα. Περνούν όμως οι ζωές των ανθρώπων και κάποιοι δεν βρίσκονται… Δεν συναντιούνται και δεν χαμογελούν. Κι όμως καμία απάντηση δεν υπάρχει στο γιατί συμβαίνει αυτό. Καθένας μόνος του ξέρει. Καθένας μόνος του προχωράει.

  Δεκάδες μικρές ανάσες, δυο βλέμματα, ένα καλό αστείο και δυο φίλοι. Σίγουρα τώρα δε χρειάζεται τίποτα άλλο. Γι’ αυτά όμως χρειάζονται άλλα… Μια σιγή του άγχους, μία παύση από τη βιασύνη… Χρειάζεται η ίδια η ζωή πολλές φορές να χορέψει μαζί μας. Αυτή τη φορά από μόνη της, επειδή της άρεσε η μουσική μας. Η δική μας μουσική. Μα και γι’ αυτά δε χρειάζονται πάλι πολλά πράγματα…

  Χιλιάδες χρώματα, ένα καθάριο αεράκι, μια βόλτα και πυροτεχνήματα. Κι όλα αυτά στο μέσα μας. Όχι στον κόσμο αυτή τη φορά. Στους εαυτούς μας! Κι όλα αυτά να περάσουν από τα δικά μας χέρια. Να σφραγίσουν τις δικές μας δυνάμεις και σιγά – σιγά του κόσμου ολόκληρου. Στη σιωπή της ζωής μερικές φορές ακούγονται οι πιο δυνατές κραυγές. Κι αυτές είναι που γεμίζουν με χρώματα τους ανθρώπους. Εκείνες είναι που σκορπίζουν μελωδίες στους δρόμους.

  Βήματα, βλέμματα, μουσικές κι ένας χορός. Ένας χορός που μοιάζει με τη πορεία μας. Φαντάσου, δηλαδή, πόσοι χοροί βολεύονται στον κόσμο… Πόσοι διαφορετικοί χοροί από τον δικό μας κι άλλοι τόσοι ίδιοι! Κι όμως μερικές φορές δε συναντιούνται οι άνθρωποι… Δεν το θέλησαν οι ίδιοι; Δε το θέλησε η ζωή; Δε χωρούσε ο χορός του ενός στον χορό του άλλου; Ο καθένας μόνος γνωρίζει. Κι ο καθένας μόνος χορεύει. Ώσπου κάποια στιγμή χορεύει με παρέα!

  Τότε παύει ο λόγος να έχει σημασία! Παύει η μουσική να ακούγεται! Ακούγονται τότε, όλες αυτές οι μικρές κοφτές ανάσες. Φαίνονται όλα εκείνα τα χρώματα… Και χορεύουν οι άνθρωποι… Και ζουν οι άνθρωποι…