ΠΥΚΝΗ ΟΜΙΧΛΗ

Μία εξαιρετικά επίκαιρη θεατρική κωμωδία μετά την επιτυχία της στην Αθήνα ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα. «Ο Επιθεωρητής», του Νικολάι Γκόγκολ έφτασε και στην Κατερίνη. Με λίγα λόγια το έργο παρουσιάζει έναν επαγγελματία απατεώνα, τον Χλεστακώφ (Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης), ο οποίος μπαίνει στην ζωή της οικογένειας του Επάρχου (Γιώργος Αρμένης) και τελικά χρησιμοποιεί χωρίς έλεος και ντροπή τα πρόσωπα που συναντά. Φυσικά, και το τέλος αντιπροσωπεύει την υπαρκτή άδικη πραγματικότητα καθώς ο απατεώνας ξεφεύγει έχοντας σπαταλήσει και απολαύσει τις ανέσεις που του προσφέρθηκαν.

  Δε θα μιλήσω φυσικά σαν κριτικός θεάτρου, ούτε θα ασχοληθώ με την παράσταση αυτή καθεαυτή. Πέρα από την ευστοχία των διαλόγων (όσων υπήρχαν), και την ερμηνεία των ηθοποιών επιτρέψτε μου να πάω το θέμα αλλού. Όταν έσκασε η φούσκα και αποκαλύφθηκε πως ο Χλεστακώφ δεν ήταν ο επιθεωρητής, κι όταν έμαθαν όλοι πόσο άσχημα μιλούσε ο ίδιος γι’ αυτούς κάποιος από τους ηθοποιούς είπε: « Σα να βουλιάξαμε όλοι μαζί σε μία πυκνή ομίχλη. Σίγουρα ο διάβολος έβαλε το χέρι του». Μωρέ άνθρωπος το έβαλε το χέρι του, αν το έβαζε ο διάβολος θα ήταν λιγότερες οι καταστροφές !

  Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, και πάλι γύρω μας. Πόσοι άνθρωποι, καθημερινά, μας παρουσιάζονται με το πρόσωπο του επιθεωρητή; Πόσοι εμφανίζονται σαν την κοκκινοσκουφίτσα και μετά γίνονται λύκοι; Και, πραγματικά, πόσοι είναι αυτή που δείχνουν από την αρχή ποιοι είναι στ’ αλήθεια; Πολλοί είναι οι επαγγελματίες απατεώνες (χωρίς πτυχίο) και εμείς είμαστε οι Έπαρχοι. Κι όταν κοιτάμε πίσω; Σε μένα πάντως φάνηκε πολλές φορές ότι βούλιαξα σε μία πυκνή ομίχλη. Απλά επειδή δε πιστεύω στον διάβολο και στην ανάμειξη του, γνωρίζω πως ανθρώπινα χέρια ήταν αυτά που με απογοήτευσαν.

  Κι έχω αναρωτηθεί πολλές φορές κοιτώντας το ταβάνι του δωματίου μου, άμα οι υπόλοιποι κάνουμε λάθος; Ίσως πρέπει κι εμείς να ακολουθήσουμε αυτόν τον κλάδο. Τον κλάδο του απατεώνα, με την ευρύτερη έννοια. Αλλά δε ξέρω ρε παιδί μου, πρέπει να πάω σε κάποιο ΙΕΚ…; Χρειάζομαι δάσκαλο στο σπίτι…; Άνευ διδασκάλου…; Με DVD…;  Και πάλι όμως όχι.

  Άμα γίνουμε κι οι τελευταίοι ονειροπόλοι έτσι, το χάσαμε το παιχνίδι… Κι επειδή μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής, η μπάλα παίζει, έχουμε ακόμα χρόνο… Κι ο κόσμος γίνεται καλύτερος… Τουλάχιστον ο προσωπικός μας κόσμος, γίνεται όμορφος όσο περνάει ο καιρός… Κι εμείς τον κάνουμε όμορφο… Όσοι θα συνεχίσετε να νιώθετε ειλικρινά και να είστε αληθινοί, σηκώστε τα χέρια !

Δημοσιεύθηκε Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013