ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ...
Ξέρετε, μερικές φορές χρειαζόμαστε μία παιδική χαρά… Είναι μερικές στιγμές που πρέπει να σωπάσουν οι σκέψεις για να μείνει και λίγος χρόνος για την σκέψη. Είναι κάποιες μέρες, κάποιοι μήνες που πρέπει να στερέψει το συναίσθημα για το ίδιο το συναίσθημα. Πάντα μιλάμε για λίγο χρόνο… Πάντα έχουμε λίγο χρόνο… Και φταίμε εμείς, που δεν τον αφήνουμε να συνυπάρχει με εμάς, αλλά τον χρησιμοποιούμε και υπάρχει για εμάς…
Θα χρειαζόμασταν σίγουρα μία παιδική χαρά… Γυρνώντας πίσω μερικές φορές ξέρουμε τι πρέπει να διορθώσουμε από μπροστά… Ακολουθώντας μία λεπτή, αόρατη και ακαθόριστη γραμμή, την αλήθεια, μπορούμε να λεγόμαστε άνθρωποι… Χρειαζόμαστε ένα απότομο πισωγύρισμα μία φορά στην ζωή μας για να μας βοηθήσει στον χρόνο… Να μας βοηθήσει να παραμείνει ο χρόνος άχρονος και η λεπτή αυτή γραμμή να μην είναι ακαθόριστη πια για εμάς… Θα ξέραμε πώς να πράξουμε πια… Θα γνωρίζαμε αυτό το «Carpe Diem» τι να εννοεί επιτέλους… Πώς να αδράξεις μία μέρα; Ποιος είναι ο τρόπος; Πώς γίνεται αυτό σωστά; Και γίνεται για όλους με τον ίδιο τρόπο ή ο καθένας έχει το δικό του «Carpe» και το δικό του «Diem»;
Αχ, αυτός ο κόσμος ο ολιγόχρονος, ο αγχωτικός κι ο γρήγορος… Μα, όχι άσχημος… Δεν μπόρεσε ποτέ και κανείς να το πει αυτό… Γιατί μάλλον κατά βάση όλοι είμαστε ίδιοι, και αληθινοί και ίδιοι… Όμως μόνο όταν είμαστε μόνοι. Μόνο τότε που έχουμε τον εαυτό μας μπροστά… Μόνο τότε μοιάζουμε σαν όντα και λεγόμαστε άνθρωποι… Ναι, αληθινοί και ίδιοι… Όταν κλείσουμε την πόρτα που θα σκεφτούμε τον δικό μας χρόνο, την δική μας αλήθεια, την δική μας ιστορία, το αληθινό «εγώ» που μας δόθηκε κάποτε ή φτιάξαμε κάποτε… Και πια δεν μπορεί να κρυφτεί κανένας από κανέναν. Δεν λέγονται τα ψέματα στους εαυτούς μας. Μα, και να λέγονται δεν είναι πια πιστευτά. Και τότε είναι που όλα καταστρέφονται για να φτάσουμε στους βαθύτερους εαυτούς μας…
Μετά την καταστροφή. Να, τότε που ο χρόνος δεν έχει νόημα, ούτε μετράει αν έχει αρχή, μέση και τέλος… Μα στα συντρίμμια πάντα θα δεις την αλήθεια… Δεν είναι όμορφη, ούτε κι εύκολη… Είναι απρόσμενη και δυσνόητη… Αλλά φτιάχνει ζωές που δεν θα σβήσουν εύκολα και δεν θα είναι δύσκολες… Φτιάχνεις ψυχές που δεν περνάνε απαρατήρητες και έχουν χρώμα και χαρά μέσα τους. Οι εαυτοί μας είναι το ζητούμενο, αυτούς ψάχνουμε για χρόνια και είναι κρυμμένοι σε εκείνο το παραμύθι που φτιάξαμε κάποτε για τους άλλους, και μας τους έκρυψαν… Ακόμα κι όταν είμαστε μόνοι μας ψάχνουμε τον βαθύτερο και αληθινό εαυτό μας, γιατί κρύφτηκε καλά πια κάτω από τα κάστρα και τις αυτοκρατορίες που χτίσαμε…
Ακριβώς γι’ αυτό θέλουμε εκείνον τον χρόνο που είναι χωρίς έναρξη και λήξη που βοηθάει. Αυτόν θέλουμε για να ανακαλύψουμε εμάς και τους άλλους… Για να ξέρουμε. Για να ζούμε και να μην είμαστε μια ύπαρξη και τίποτα άλλο…