"Μη με ξεχάσεις..."
Για την Δ. και την Ε.
Παγωμένα βλέμματα μπροστά σ’ ένα ανοιχτό μέλλον… Άλλος μένει πίσω κι άλλος θα τρέξει μπροστά… Μα πάντα και οι δύο θα περπατούν στο ηλιόλουστο μέλλον… Αεροπλάνα και ταξίδια είναι η ζωή… Γεμάτη με ταξίδια… Άλλα του μυαλού, άλλα ονειρικά, άλλα που ανήκουν στην πραγματικότητα…
Κι έτσι γίνονται «μποφιλικά» οι αποχαιρετισμοί γιατί «η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει»… Γιατί μεγαλώνουμε και πονάμε όσο καταλαβαίνουμε… Γιατί η γνώση πολλές φορές στη ζωή δεν σηματοδοτεί το φως αλλά το σκοτάδι… Κι αποχωρίζονται οι άνθρωποι λυπημένοι με ένα χαμόγελο πικρό… Με ένα χαμόγελο του μέλλοντος που προσπαθεί να κρατήσει το τώρα ζωντανό…
Όχι, δεν ξεχνάνε οι άνθρωποι… Οι αναμνήσεις και το παρελθόν θα μείνουν χαραγμένα στο νου, στην καρδιά… Αυτές οι αναμνήσεις φτιάχνουν το παρόν και το μέλλον των ανθρώπων όταν είναι μαζί… Άλλος φεύγει… Άλλος μένει… Όσο κι αν τρέχει ο καιρός σαν άγριο θηρίο αδάμαστο, τόσο δένονται οι άνθρωποι… Όσο πιο μακριά βρίσκεται κάποιος σε έναν αδοκίμαστο τόπο με απρόσμενα συναισθήματα και σκέψεις, τόσο πιο κοντά νιώθει τους ανθρώπους που υπήρξε μαζί τους…
Όχι, δεν ξεχνάνε και ζουν με τις μνήμες οι άνθρωποι… Η απόσταση πρόκειται για αριθμούς γραμμένους σε χαρτιά και για ώρες ατελείωτου ταξιδιού… Η απόσταση πρόκειται για συνήθεια επικοινωνίας τόσο έντονης που δεν χρειάζεται πια να κοιτάζεις τον άλλον… Τόσο έντονης που πια δεν χρειάζεται να αγγίξεις τον άλλον… Μα πάντα θα νιώθουν και οι δύο κοντά, όσο κι αν απομακρύνθηκαν γιατί έτσι τα έφερε η ζωή… Έτσι έπαιξε με την σειρά της… Στην δική σου σειρά όμως; Τι χαρτί θα πετάξεις τότε;
Κι όμως… Όχι… Οι άνθρωποι δεν σε ξεχνάνε επειδή έφυγες από δίπλα τους… Επειδή είσαι χιλιόμετρα μακριά ή επειδή δεν μπορούν να σε δουν… Οι άνθρωποι ξεχνάνε μόνο κάποιον που δεν χρειάζονται… Πόσες ώρες ζωής έχουμε καταστρέψει επειδή φοβηθήκαμε τι θα γίνει μετά; Το μετά το ζεις ! Δεν το σκέφτεσαι ! Δεν το προετοιμάζεις ! Δεν μπορείς να το δεις ! Απλά το ζεις… Τρέχεις το προλαβαίνεις και το ζεις… Έτσι απολαμβάνεις μια ζωή αυτά που χτίζεις… Επειδή κάθε λεπτό θα ζεις… Δεν θα υπάρχεις απλά… Θα ζεις… Και δεν θα τραγουδήσεις πια ποτέ λυπημένο τραγούδι και δε θα τρέξει πια ποτέ δάκρυ λύπης και δεν θα χρειαστεί να πεις ξανά ποτέ «Μη με ξεχάσεις…».