"Μα να χορεύεις..."
Μα να χορεύεις… Να χορεύεις σα να άκουσες πρώτη φορά την πιο όμορφη και πιο μελωδική συμφωνία του κόσμου… Να χορεύεις σαν ερωτευμένος και όμορφος… Όμορφος στην ψυχή… Δεν χωράει ο κόσμος ανθρώπους άσχημους… Δεν τους θέλει άλλο…
Μα να χορεύεις με απαλό βηματισμό. Τόσο που να μην ακούγεται πια το πόδι σου στην γη… Να πετάς με τον χορό σου, τόσο μακριά που να μην υπάρχει πια επιρροή επάνω σου… Να μην σε ενδιαφέρει το μαύρο του κόσμου. Κι όχι μόνο αυτό, να χορεύεις για να το εξαφανίσεις. Να μην παλεύεις και να μην πολεμάς… Να γίνεις η αλλαγή που ήθελες πάντα να υπάρχει… Να φτιάξεις τον κόσμο όπως κάποτε τον ονειρεύτηκες… Το ιδεατό που οραματίστηκες κάποτε μην το αφήνεις να φύγει… Κι όταν όλα τελειώσουν, εσύ και τότε να χορεύεις…
Μα να χορεύεις για τις γιορτές και τα όμορφα βράδια που θα ζεις ή έχεις ήδη ζήσει… Να τραγουδάς στον εαυτό σου και στους γύρω σου... Να ξαπλώνεις τις νύχτες και να μην σε νυστάζεις και να μην μπορείς να κοιμηθείς… Από χαρά κι όχι πια από θλίψη… Να δίνεις τα πάντα με όλη σου την καρδιά και να μην παραπονιέσαι… Πολλοί άνθρωποι ζητούν όλα εκείνα που έχεις μα δεν μπορείς να τα δεις… Να κάνεις κάτι πολύ απλό μα να νιώθεις ο πιο γεμάτος άνθρωπος του κόσμου… Τα όνειρα σου να μην τελειώνουν, ακόμα κι όταν δεν σε παίρνει να κάνεις κι άλλα !
Και πάλι στο τέλος να χορεύεις και το σήμερα να μην τελειώνει ποτέ να βγαίνεις στους δρόμους και να φωνάζεις για να σώσεις την Ειρήνη σαν ιδέα, σαν όραμα, σαν το πρώτο πράγμα που σε έκανε να χαμογελάς στην ζωή σου… Να μην πολεμάς γι’ αυτήν. Δεν τόλμησε ποτέ κανείς να νικήσει στον πόλεμο. Δεν μπόρεσε ποτέ κανείς να κερδίσει την ανθρωπιά μέσα σ’ αυτόν… Βγες και χόρευε με καλοσύνη και ανθρωπιά… Χόρευε με όμορφη και καθαρή ψυχή… Χόρευε για να χορέψουν κι άλλοι μαζί σου…
Δεν χωράει ο κόσμος πια άλλο γκρίζο… Μην παραπονιέσαι μόνο για το μαύρο που υπάρχει στον κόσμο… Επιτέλους κάνε κάτι ! Δεν φταίνε μόνο οι άλλοι στον πόνο… Δεν φταίνε μόνο οι άλλοι στην καταστροφή… Δεν φταίνε μόνο οι άλλοι που δεν σου φτάνει ο χρόνος να ομορφύνεις… Ας γυρίσουμε τότε στα χρόνια που οι άνθρωποι έφτιαχναν κάτι που χαλούσε… Ίσιωναν κάτι που τσαλακωνόταν… Γιατί αυτά λείπουν απ’ τον κόσμο… Ας τα δώσει κάποιος… Πρώτος απ’ όλους… Πρώτος και θαρραλέος…